Od razu na wstępie mówię, że w tekście będziemy rozwodzić się na temat wykrywaczy metali. Zacznę od zdefiniowania opisywanego urządzenia. Wykrywacz metali nie jest niczym niezwykłym. Jest to po prostu urządzenie, które wykorzystuje indukcję elektromagnetyczną do wykrywania metalu, zarówno w różnorodnych obiektach, jak i pod ziemią. Jeżeli znajduje się w pobliżu celu, obecność zostanie rozpoznana poprzez głośny dźwięk wytwarzany przez wykrywacz (im bliżej metalu, tym głośniejszy) albo przez drganie igły we wskaźniku. Istnieją również detektory statyczne, np. w więzieniach lub lotniskach.
Próby skonstruowania urządzenia wykrywającego metal sięgają XIX wieku. Jednym z pionierów był Alexander Graham Bell. W 1881 użył zbudowanego przez siebie urządzenia, by zlokalizować kulę tkwiącą w ciele ranionego w zamachu prezydenta Jamesa Garfielda. Pomimo iż wykrywacz działał, nie udało się odnaleźć kuli. Dopiero później okazało się, że jego pracę zakłócały metalowe sprężyny w materacu, na którym leżał prezydent.
Początek ery nowoczesnych wykrywaczy metalu przypada na lata 20. XX wieku. W 1925 Gerhard Fischer otrzymał patent na przenośne urządzenie tego rodzaju i rozpoczął komercyjną produkcję. Podobny wykrywacz skonstruował i opatentował w 1928 Shirl Herr.
Zimą 1941/1942 dwóch poruczników, Józef Kosacki oraz Andrzej Garboś (występujący pod wojennym pseudonimem Adam Galb), służących w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, zaprojektowało pierwszy wykrywacz min, tzw. Mine detector (Polish) Mark I.
